دعا و نیایش یکی از مهمترین وسائل ارتباط بندگان با خداوندج است، و روح هر عبادتی قرب به خداوند و راز و نیاز با او می باشد. دعا بهترین عبادت و وسیله ای حرکت با دوبالی است که انسان با دعا هم از امکانات مادی کمک میگیرد و هم از امدادهای غیبی نیرو می یابد. دعا آنگاه با اجابت مقرون میگردد که همراه با ایمان و اخلاص بوده و دعا کننده مطیع فرامین خداوند بگردد، و از صمیم قلب به اجابت دعای خویش ایمان داشته باشد. دعا از هر کس، و در هرکجا، و در هر وقت و زمانی که باشد، اگر خداوند بخواهد قبول میگردد. دعا کننده در دعای خویش همرنگی تمام عیاری با همۀ جهان هستی میکند. ﴿کُلٌّ لَّهُ قَانِتُونَ﴾. (همه به او فرمان برند).
اگر ما کمی دقیق در مسألۀ دعا بنگریم می بینیم که همۀ موجودات در حال در خواست از خداوند جل وعلا شأنه میباشند. ﴿یَسْأَلُهُ مَن فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ کُلَّ یَوْمٍ هُوَ فِی شَأْنٍ﴾ (تمام کسانیکه در آسمانها و زمین است از او [حاجات خود را] میجویند او هر روز در شأنی است).
هیچ فرد مسلمانی از اثرات روانی، اجتماعی، و تربیتی دعا بی خبر نمیباشد زیرا انسان برای تقویت ارادۀ خویش و برطرف ساختن نا راحتیهای خود به تکیه گاهی احتیاج دارد که او را یاری و مدد نماید و آن همان ذات پاک خداوند ج است